Ölüm Türküsü; Kalamazdım, yürek kal diyemezdi

Ve bir zaman gelip, öldüğünde aşklar, değiştiğinde bakışlar ve solduğunda ruhlar! Garip bir hüznün pençelerinin akıttığı her bir damla kandı avuçlarımı ısıtan Ruhumu saran soğukluğa cephe almış gibi, tenimin içiyle dışı. Kahır sancılarını her zerreye yaşatan yüreklerce dermansız kalmışlardı. Mühürleşen dudaklarca kaybolan cümlelerde, kalan sırlardı perdeleri aralayan. Ve bir dem uzaklaşan düşlerce, gökyüzümü saran karanlıklar Öylece geçip giden sevdalara Sanılanlara Yaşanılamayanlara Yazıldığında onlarca satır. Sebeplere eklendiği vakit, Dokunduğunda tenlere ateşler pahası yumruklar; Ve bir zaman gelip, öldüğünde aşklar, değiştiğinde bakışlar ve solduğunda ruhlar! Bu Defa Bambaşka Hayallere Açın Ufkunuzu