Abdülhamid’in Kızı;Bir Osmanlı Prensesinin Trajedisi

Ah Dilfeza… Senin mücevherlerle süslü ve çiçeklerle örtülü başının düşünceler ve bilgilerden uzak olduğu zamanı tercih ederim. Öğrenmekle ne kazandın? Düşünce bahçenden neler eksildi, onların yerine ne koyacaksın? Kalbindeki o boş ve lüks sarayı şimdi nelerle süsleyeceksin? Dış hayatın lezzetli girdaplarını bilmek sana ne kazandırdı? Niçin senin sadece bir kadın olduğunu ve sebepsiz yere yaşamanın suç olduğunu söyleyen şehirlilere inandın? Epeyce ağladın Dilfeza! Onun için mavi gözlerin, uzun süre güneşte kalmış bir gül yaprağı gibi mahzundur. Ve saçındaki aklar boya değildir... Fakat sana ağlamayı kim öğretti? O kitaplar mı? Güzel kayıklar içinde öğleden sonraları şarkı söyleyen ve deniz havası alan genç adamlar... Odun ve meyve taşıyan yelkenliler… Gemicilerin ve geceleri balıkçıların ıslıkları... Her şarkı bir aşk şarkısıdır. Geçen her genç adamın bir hayali yahut kederi vardır. İşte belki bu, hayattır. Öğrendiğim hayat...