Sen, Bende Öldün

Senden geriye kalanlara bakıyorum, hepsi senin olduğun şeyin kalıntısından ibaret. Senden geliyorum, senin yollarından geçiyorum, koşup senin karmaşanda kayboluyorum, doğuyorum, ölüyorum, senden geliyorum, arkanda bıraktığın karanlıkta yol alıyorum ve varıyorum, sonunda sana varıyorum. Baba.” (s. 24) * * * “Üstümüzden süzülen her kara kuşla sana daha da yaklaşıyordum; yorgun gökyüzüyle buluşan her bulutla sana daha da yaklaşıyordum. Rüzgârdaki her sessizlikle. Senin olduğunu bildiğim yere, yattığın yere geldim; olduğun yere, kristalleşmiş zamanın, geçmeyen zamanın, mermerden cam kubbesinin altına. Üzerinde adın var, baba. Senin önemli adın, baba. Sonsuza kadar yazılı kalacak, bulutlar gibi, ölmeyen şeyler gibi.” (s. 48) * * * “Dinlen baba, uyu küçüğüm, senin adını, inançlarını ve hayallerini kendi içimde taşıyorum. Dinlen, sana zarar gelmesine izin vermeyeceğim. Endişelenme, baba. Bu dünyada kendi ayaklarım üzerinde duran, güçlü biriyim. Yetenekliyim, çalışacağım ve bizim olan dünyayı bir kez daha buraya getireceğim. Yapacağım, baba. Aydınlık dünyayı. Onu görünce tanıyacağım, çünkü asla unutmadım. Ve zaman ve hayat yeniden ortaya çıkacak. Sensiz, ama hep seninle.” (s. 54)