Gerçeğin Doğuşu : Karanlık

Bu düşünceler içinde zihnimin dalgalarına kapılıp giderken duvarlar bükülmeye ve esnemeye, labirent sallanmaya ve ayaklarımın altında kaymaya başladı. Sonra gözlerimde her şey bulanık bir hal aldı, nefesim, nefesim yetmiyordu sanki içime. Öldürecek kadar değil ama bilincimi uyuşturacak kadar azalıyordu içerideki hava. Başım dönerken bir genişleyip bir daralan duvarlara tutunmaya, sallanan zeminde ayaklarımı yere sağlam basmaya, bir açılıp bir kapanan labirentin çıkmaza dönüşen sokaklarında yürümeye çalışırken tam bir merdiven gördüm ve merdivene doğru bir adım attım ki... Gerçeğe çok yaklaştım Buz tutmuştu ruhum ciğerlerimde Anlatamam nasıl yaşadım… Ama bana ait olan her şey bana geri döner, Değil mi? İllüzyonlara kapıldık, çok dolaştık yalan mağaralarında. Uyandım kaderin ağlarına, dokunulmaz sandığım yalanlara Sonra zamanı geldi ve nihayet bileklerimi kendime sakladım. Kanım kendi içimde dönmeye başladı Sonsuzluk yemini ederken Kimin kim olduğunu da yeni anladım.